WHO – Światowa Organizacja Zdrowia definiuje nietrzymanie moczu jako chorobę społeczną, na którą cierpi minimum 5 proc. społeczeństwa. Dlaczego więc tak mało mówi się o tym problemie i sposobach na poprawę jakości życia osób chorych?

fot. Shutterstock

Z problemem nietrzymania moczu (NTM), z uwagi na budowę anatomiczną, najczęściej borykają się kobiety. Nie oznacza to jednak, że mężczyźni nie mogą być dotknięci tym schorzeniem. Szacuje się, że z tą przypadłością zmaga się nawet 200 mln ludzi na całym świecie. Inkontynencja dotyka w Polsce około 2 mln kobiet. Najczęściej są to:

– młode matki, które przeszły poród naturalny, podczas którego doszło do osłabienia mięśni dna miednicy, istotnych w procesie oddawania moczu;
– kobiety w ciąży, gdyż ich pęcherz uciskany jest przez rosnący płód;
– kobiety w okresie menopauzalnym – z uwagi na zmiany hormonalne zachodzące w ich organizmie;
– kobiety z nadwagą i otyłością, ponieważ ich masa ciała powoduje nadmierne uciskanie cewki moczowej i pęcherza.

Zaledwie 5-15 proc. pacjentek informuje o tym schorzeniu swojego lekarza, dlatego często mówi się, że jest to tzw. cichy problem. Tymczasem można go skutecznie leczyć, a pacjentka sama może sobie pomóc w poprawieniu jakości codziennego życia, korzystając ze środków higienicznych, takich jak np. pieluchomajtki. Można je nosić jak normalną bieliznę, a przy tym są bardzo chłonne, niwelują zarówno wilgoć, jak i przykry zapach.

Wpływ NTM na życie społeczne i intymne
Nietrzymanie moczu to problem wstydliwy, który może wywierać bezpośredni wpływ na funkcjonowanie społeczne. Osoba dotknięta tym schorzeniem często traci pewność siebie, obniża się jej jakość życia. Kobiety często obawiają się, że w trakcie kontaktów seksualnych mogłoby dojść do incydentu NTM, dlatego nawet nie podejmują próby zbliżenia.

Leczenie inkontynencji jest koniecznością. W pierwszej kolejności zaleca się leczenie zachowawcze z zastosowaniem ćwiczeń mięśni Kegla. Lekarz może zalecić leczenie farmaceutyczne, a jeśli metody te zawiodą – operację.